Het was mijn eerste echte baan – een sprong in het diepe. Via het naaiatelier ben ik bij de Huiskamer terechtgekomen. Nog steeds is het atelier mijn lievelingsplek. Al had ik helaas steeds minder tijd om écht samen met de mensen in het atelier te werken. Wat de Huiskamer zo uniek maakt, is de melange van mensen: afkomstig van overal. Opgevoed door een broer, een vader, een oma – of al op jonge leeftijd zelfstandig moeten zijn. Zoveel verschillende gewoontes (dit ontdek je bij de meest dagelijkse dingen zoals WC’s poetsen en samen eten), kleine subculturen, andere gebruiken. En toch gaat dat samen, op een manier die ontroert. Met geduld. Met vertrouwen. Met hoop. En dat is zo bijzonder.
Wat ik het meest koester, zijn de twee kampeervakanties. Tijdens de voorbereiding ontdekte ik hoe verschillend onze werelden kunnen zijn: "Is het wel veilig om te slapen op een camping?" "Zijn er geen enge dieren?" In Afrika is de natuur anders – daar kun je echt gevaarlijke dieren tegenkomen. Maar in Zand-Oerle is het veilig.
Geen enge dieren. Alleen rust, vuur en muziek maken en hopelijk sterren kijken. Ook de buitenbioscopen waarbij Moon Surinaamse pinda’s stond te bakken, met eigen ontworpen pinda zakjes – kei trots – en we een mooie soepbar hadden met soep gemaakt door buurtbewoners en de mensen van de Huiskamer. Of die keer dat buurt oudjes werden opgehaald uit huis door onze lieve Somalische vrouwen, arm in arm. Maar ook het simpele samenzijn: elke dag weer proberen om er – samen met de mensen – iets van te maken. Een thuisgevoel creëren. Aandacht voor iedereen. Een kopje koffie met hém, daarna met háár – en zo werden het soms tien koffietjes op één dag.
Ook het ‘Smaakjes van de Wereld’-restaurant, één keer per maand, was een hoogtepunt. Elke keer stond een andere windstreek centraal. Boodschappen doen met de mensen, alles proeven in de winkel (want dat mag heb ik geleerd). Ik moest vaak mijn lach inhouden bij de kassa. Er werd altijd onderhandeld door de koks bij de Islamitische winkel, op de markt maar ook gewoon bij de Jumbo.
De batterij van de kantoorklok was leeg.De tijd stond stil. En voor veel mensen hier staat de tijd écht stil. Uiteindelijk hebben we de klok maar gewoon weggehaald. Tijd maken voor elkaar werd belangrijker dan tijd bijhouden.
Dan de Dutch Design Week, met fantastische ontwerpen, kleding en foto's, de fietsen en natuurlijk het ontmoetingscafé met kruidenkoffie en tosti’s. Avonden lang hebben we doorgewerkt – samen met vrijwilligers en de bezoekers van de Huiskamer – om de tentoonstelling op tijd af te ronden. Topteam!
En natuurlijk de opening van de kapsalon: met kinderchampagne en een gouden schaar, waarmee de buurvrouw de eer kreeg om het lint door te knippen.
Spontane theemomentjes, met henna versiering, nagellak en ook buurvrouwen er bij. Samen weven, op dinsdagochtend. Er is veel geduld nodig. Voor dit weefproject maar ook om te leven zonder verblijfsvergunning. Maanden zijn we bezig geweest met lapjes weven. Weefgetouwen, bollen wol en katoen kregen we van Eindhovenaren. Bij de Huiskamer vinden we het belangrijk om bezig te zijn en verhalen met elkaar te delen. Gesprekken ontstonden tijdens het weven.
Kortom: een periode vol kleine en grote momenten, waardevol – vol mensen, verhalen en ruimte om te groeien.